قسمت یازدهم

تا خواسته‌ام از تو ترا خواسته‌ام		از عشق تو خوان عشق آراسته‌ام
خوابی دیدم و دوش فراموشم شد		این میدانم که مست برخاسته‌ام

□

تا روی تو دیدم از جهان سیر شدم		روباه بدم ز فر تو شیر شدم
ای پای نهاده بر سر خلق ز کبر		این نیز بیندیش که سر زیر شدم

□

تا زلف ترا به جان و دل بنده شدیم		چون زلف بس جمع و پراکنده شدیم
ارواح ترا سجده‌کنان میگویند		چون پیش تو مردیم همه زنده شدیم

□

تا شمع تو افروخت پروانه شدم		با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم
در روی تو بیقرار شد مردم چشم		یعنی که پری دیدم و دیوانه شدم

□

تا ظن نبری که از تو بگریخته‌ام		یا با دگری جز تو درآمیخته‌ام
بر بسته نیم ز اصل انگیخته‌ام		چون سیل به بحر یار درریخته‌ام

□

تا ظن نبری که از غمانت رستم		یا بی‌تو صبور گشتم و بنشستم
من شربت عشق تو چنان خوردستم		کز روز ازل تا با بد سرمستم

□

تا ظن نبری که من دوئی می‌بینم		هر لحظه فتوحی بنوی می‌بینم
جان و دل من جمله توئی می‌دانم		چشم و سر من جمله توئی می‌بینم

□

تا ظن نبری که من کمت می‌بینم		بی‌زحمت دیده هر دمت می‌بینم
در وهم نیاید و صفت نتوان کرد		آن شادیها که از غمت می‌بینم

□

تا کاسه‌ی دوغ خویش باشد پیشم		والله که به انگبین کس نندیشم
ور بی‌برگی به مرگ مالد گوشم		آزادی را به بندگی نفروشم

□

تا پرده‌ی عاشقانه بشناخته‌ایم		از روی طرب پرده برانداختیم
با مطرب عشق چنگ خود در زده‌ایم		همچون دف و نای هردو در ساخته‌ایم