قسمت دهم

آواز گرفته است خروشان مینال		زیرا شنواست یار و واقف از حال
آواز خراشان و گلوی خسته		نالان ز زوال خویش در پیش کمال

□

از عقل دلیل آید و از عشق خلیل		این آب حیات دان و آن آب سبیل
در چرخ نیابی تو نشان عاشق		در چرخ درآیی بنشانهای رحیل

□

از من زر و دل خواستی ای مهر گسل		حقا که نه این دارم و نی آن حاصل
زر کو زر کی زر از کجا مفلس و زر		دل کو دل کی دل از کجا عاشق و دل

□

اسرار حقیقت نشود حل به سال		نی نیز به درباختن حشمت و مال
تا دیده و دل خون نشود پنجه سال		از قال کسی را نبود راه به حال

□

این عشق کمالست و کمالست و کمال		وین نفس خیالست خیالست و خیال
این عشق جلالست و جلالست و جلال		امروز وصالست و وصالست و وصال

□

این نکته شنو ز بنده ای نقش چگل		هرچند که راهیست ز دل جانب دل
در چشم تو نیستم تو در چشم منی		تو مردم دیدای و من مردم گل

□

پر از عیسی است این جهان مالامال		کی گنجد در جهان قماش دجال
شورابه‌ی تلخ تیره دل کی گنجد		چون مشک جهان پر است از آب زلال

□

جانی دارم لجوج و سرمست و فضول		وانگه یاری لطیف و بیصبر و ملول
از من سوی یار من رسولست خدای		وز یار بسوی من خدایست رسول

□

چون آمده‌ای در این بیابان حاصل		چون بیخبران مباش از خود غافل
گامی میزن به قدر طاقت منشین		کاسوده‌ی خفته دیر یابد منزل

□

چون دم زدی از مهر رخ یار ای دل		ترتیب دم و قدم نگهدار ای دل
خود را به قدم ز غیر او خالی کن		تا دم نزنی بی دم دلدار ای دل