قسمت دهم

خندید فرح تا بزنی انگشتک		گردید قدح تا بزنی انگشتک
بنمودت ابروی خود از زیر نقاب		چون قوس قزح تا بزنی انگشتک

□

در بحر صفا گداختم همچو نمک		نه کف و ایمان نه یقین ماند و نه شک
اندر دل من ستاره‌ای شد پیدا		گم گشت در آن ستاره هر هفت فلک

□

آنجا که عنایتست چه صلح و چه جنگ		ور کار تو نیکست چه تسبیح و چه جنگ
وانکس که قبولست چه رومی و چه زنگ		تسلیم و رضا باید ورنه سر و سنگ

□

با همت بازباش و با کبر پلنگ		زیبا بگه شکار و پیروز به جنگ
کم کن بر عندلیب و طاوس درنگ		کانجا همه آفتست و اینجا همه رنگ

□

برزن به سبوی صحبت نادان سنگ		بر دامن زیرکان عالم زن چنگ
با نااهلان مکن تو یک لحظه درنگ		آیینه چو در آب نهی گیرد زنگ

□

چون چنگ خودت بگیرم اندر بر تنگ		وز پرده‌ی عشاق برآرم آهنگ
گر زانکه در آبگینه خواهی زد سنگ		در خدمت تو بیایم اینک من و سنگ

□

می‌گردد این روی جهان رنگ به رنگ		وز پرده همی بیند معشوقه‌ی شنگ
این لرزه‌ی دلها همه از معشوقیست		کز عشق ویست نه فلک چون مادنگ

□

یک چند میان خلق کردیم درنگ		ز ایشان بوفا نه بوی دیدیم نه رنگ
آن به که نهان شویم از دیده‌ی خلق		چون آب در آهن و چو آتش در سنگ

□

آنکس که ترا دید و نخندید چو گل		از جان و خرد تهیست مانند دهل
گبر ابدی باشد کو شاد نشد		از دعوت ذوالجلال و دیدار رسل

□

آن می که گشود مرغ جانرا پر و بال		دلرها برهانید ز سیری و ملال
ساقی عشق است و عاشقان مالامال		از عشق پذیرفته و بر ماست حلال