قسمت نهم

زین عشق پر از فعل جهانسوز بترس		زین تیر قبا بخش کمر دوز بترس
وانگه آید چو زاهدان توبه کند		آنروز که توبه کرد آنروز بترس

□

عاشق چو نمیشوی برو پشم بریس		صد کاری و صد رنگی و صد پیشه و پیس
در کاسه‌ی سر چو نیستت باده‌ی عشق		در مطبخ مدخلان برو کاسه بلیس

□

مر تشنه‌ی عشق را شرابیست مترس		بی‌آب شدی پیش تو آبیست مترس
گنجی تو اگر بیت خرابیست مترس		بیدار شو از جهان که خوابیست مترس

□

هستم ز غمش چنان پریشان که مپرس		زانسان شده‌ام بی سر و سامان که مپرس
ای مرغ خیال سوی او کن گذری		وانگه ز منش بپرس چندان که مپرس

□

آتش در زن بگیر پا در کویش		تازه نبرد هیچ فضول سویش
آن‌روی چو ماه را بپوش از مویش		تا دیده‌ی هر خسی نبیند رویش

□

آن دل که من آن خویش پنداشتمش		بالله بر هیچ دوست نگذاشتمش
بگذاشت بتا مرا و آمد بر تو		نیکو دارش که من نکو داشتمش

□

آن دم که حق بنده‌گزاری همه خوش		وز مهر سر بنده بخاری همه خوش
از خانه برانیم بزاری همه خوش		چون عزم کنم هم بگذاری همه خوش

□

آندیده که هست عاشق گلزارش		مشغول کجا کند سر هر خارش
گر راست بود یار دهد پرگارش		ور کژ نگردد راست نیاید کارش

□

آنرا که رسول دوست پنداشتمش		من نام و نشان دوست درخواستمش
بگشاد دهانرا که بگوید چیزی		از غایت غیرت تو نگذاشتمش

□

آن رند و قلندر نهان آمد فاش		در دیده‌ی من بجو نشان کف پاش
یا او است خدایا که فرستاده خداش		ای مطرب جان یک نفسی با ما باش