قسمت نهم

من بودم و دوش آن بت بنده نواز		از من همه لابه بود و از وی همه ناز
شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید		شبرا چه گنه حدیث ما بود دراز

□

من سیر نگشته‌ام ز تو یار هنوز		وامم داری نبات بسیار هنوز
گر از سر خاک من برآید خاری		لب بگشاید به عشقت آن خار هنوز

□

من همتیم کجا بود چون من باز		عرضه نکنم به هیچکس آز و نیاز
با خویشتنم خوش است در پرده‌ی راز		گه صید و گهی قید و گهی ناز و گه آز

□

میگوید مرمرا نگار دلسوز		میباید رفت چون به پایان شد روز
ای شب تو برون میای از کتم عدم		خورشید تو خویش را بدین چرخ بدوز

□

نی چاره‌ی آنکه با تو باشم همراز		نی زهره‌ی آنکه بی‌تو پردازم راز
کارم ز تو البته نمیگردد ساز		کار من بیچاره حدیثی است دراز

□

هین وقت صبوحست میان شب و روز		غیر از مه وخورشید چراغی مفروز
زان آتش آب گونه یک شعله برآر		در بنگه اندیشه زن و پاک بسوز

□

یاری خواهی ز یار با یار بساز		سودت سوداست با خریدار بساز
از بهر وصال ماه از شب مگریز		وز بهر گل و گلاب با خار بساز

□

یک شب چو ستاره گر نخسبی تا روز		تابد به تو اینچنین مه جان‌افروز
در تاریکیست آب حیوان تو مخسب		شاید که شبی در آب اندازی پوز

□

آمد آمد ترش ترش یعنی بس		میپندارد که من بترسم ز عسس
آن مرغ دلی که نیست در بند قفس		او را تو مترسان که نترسد از کس

□

احوال دلم هر سحر از باد بپرس		تا شاد شوی از من ناشاد بپرس
ور کشتن بیگناه سودات شود		از چشم خود آن جادوی استاد بپرس