قسمت نهم

صد بار بگفتمت ز مستان مگریز		جان در کفمان سپار و بستان مگریز
از من بشنو گریز پا سر نبرد		گر جان خواهی ز حلقه‌ی جان مگریز

□

صد بار بگفت یار هرجا مگریز		گر بگریزی بجز سوی ما مگریز
هر گه ز خیال گرگ ترسان گردی		در شهر گریز سوی صحرا مگریز

□

گر بکشندم نگردم از عشق توباز		زیرا که ز چنگ ما برون شد آواز
گویند مرا سرت ببریم به گاز		پیراهن عمر خود چه کوته چه دراز

□

گر در ره عشق او نباشی سرباز		زنهار مکن حدیث عشقی سرباز
گر روشنی میطلبی همچون شمع		پروانه صفت تو خویشتن را در باز

□

گر گوهر طاعتی نسفتم هرگز		ور گرد بدی ز دل نرفتم هرگز
نومید نیم ز بارگاه کرمت		زیرا که ترا دو من نگفتم هرگز

□

مائیم و توئی و خانه خالی برخیز		هنگام ستیز نیست ای جان مستیز
چون آب و شراب با حریفان آمیز		چندانکه رسم بجای کج دار و مریز

□

مائیم و دمی کوته و سودای دراز		در سایه‌ی دل فکنده دو پای دراز
نظاره‌کنان بسوی صحرای دراز		صد روز قیامت است چه جای دراز

□

مائیم و هوای یار مه رو شب و روز		چون ماهی تشنه اندر این جو شب و روز
زین روز شبان کجا برد بو شب و روز		خود در شب وصل عاشقان کو شب و روز

□

مردانه بیا که نیست کار تو مجاز		آغاز بنه ترانه‌ی بی‌آغاز
سبلت میمال خواجه‌ی شهر توئی		آخر به گزاف نیست این ریش دراز

□

معشوقه‌ی ما کران نگیرد هرگز		وین شمع و چراغ ما نمیرد هرگز
هم صورت و هم آینه والله که ویست		این آینه زنگی نپذیرد هرگز