قسمت هشتم

هم کفرم و هم دینم و هم صافم و درد		هم پیرم و هم جوان و هم کودک خرد
گر من میرم مرا مگوئید که مرد		کو مرده بدو زنده شد و دوست ببرد

□

همواره خوشی و دلکشی نامیزد		هشدار مکن کژ که قدح میریزد
در عالم باد خاک بر سر کردن		شک نیست که هر لحظه غباری خیزد

□

یاد تو کنم دلم تپیدن گیرد		خونابه ز دیده‌ام چکیدن گیرد
هرجا خبر دوست رسیدن گیرد		بیچاره دلم ز خود رمیدن گیرد

□

یاران یاران ز هم جدائی مکنید		در سر هوس گریز پائی نکنید
چون جمله یکید دو هوائی مکنید		فرمود وفا که بی‌وفائی مکنید

□

یار خواهم که فتنه‌انگیز بود		آتش دل و خونخواره و خونریز بود
با چرخ و ستارگان با ستیز بود		در بحر رود چو آتش نیز بود

□

یاریکه مرا در غم خود می‌بندد		غمگینم از آنکه خوشدلم نپسندد
چون بیند او مرا که من غمگینم		پنهان پنهان شکر شکر می‌خندد

□

یک سو مشکوة امر پیغام نهاد		یک سوی دگر هزار گون دام نهاد
هر نیک و بدی که اول و آخر رفت		او کرد ولی بهانه بر عام نهاد

□

یک لحظه اگر نفس تو محکوم شود		علم همه انبیات معلوم شود
آن صورت غیبی که جهان طالب اوست		در آینه‌ی فهم تو مفهوم شود

□

آن جمع کن جان پراکنده بیار		وان مستی هر خواجه و هر بنده بیار
آواز بکش رضای پاینده بیار		ز آواز سرافیل شوم زنده بیار

□

آن زلف سیاه و قد رعناش نگر		شیرینی آن لعل شکرخاش نگر
گفتم که زکوة حسن یک بوسه بده		برگشت و به خنده گفت سوداش نگر