قسمت هشتم

هر عمر که بی‌دیدن اصحاب بود		یا مرگ بود به طبع یا خواب بود
آبی که ترا تیره کند زهر بود		زهری که ترا صاف کند آب بود

□

هر قبض اثر علت اولی باشد		صورت همه مقبول هیولی باشد
هر جزو ز کل بود ولی لازم نیست		کانجا همه کل قابل اجزا باشد

□

هرگز حق صحبت قدیمت نبود		واندیشه‌ی این سیه گلیمت نبود
بر دیده نشینی و بدل درباشی		ور آتش و آب هیچ بیمت نبود

□

هر کو بگشاده گرهی می‌بندد		بر حال خود و حال جهان میخندد
گویند سخن ز وصل و هجران آخر		چیزیکه جدا نگشت چون پیوندد

□

هر لحظه همی خوانمش از راه بعید		کو سوره‌ی یوسف است و قرآن مجید
گفتم که دلم خون شد و از دیده دوید		گفت آنکه ترا دید کس را ندوید

□

هر لقمه‌ی خوش که بر دهان میگردد		میجوشد و صافش همه جان میگردد
خورشید و مه و فلک از آن میگردد		تا هرچه نهان بود عیان میگردد

□

هر موی زلف او یکی جان دارد		ما را چو سر زلف پریشان دارد
دانی که مرا غم فراوان از چیست		زانست که او ناز فراوان دارد

□

هستی اثری ز نرگس مست تو بود		آب رخ نیستی هم از هست تو بود
گفتم که مگر دست کسی در تو رسد		چون به دیدم که خود همه دست تو بود

□

هشدار که فضل حق بناگاه آید		ناگاه آید بر دل آگاه آید
خرگاه وجود خود ز خود خالی کن		چون خالی شد شاه به خرگاه آید

□

هل تا برود سرش به دیوار آید		سر بشکند و جامه به خون آلاید
آید بر من سوزن و انگشت گزان		کان گفته سخنهای منش یاد آید