قسمت هشتم

و هو معکم از او خبر می‌آید		در سینه از این خبر شرر می‌آید
زانی ناخوش که خویش نشناخته‌ای		چون بشناسی دگرچه در می‌آید

□

هان ای دل خسته وقت مرهم آمد		خوش خوش نفسی بزن که آن دم آمد
یاریکه از او کار شود یاران را		در صورت آدمی به عالم آمد

□

هر جا به جهان تخم وفا برکارند		آن تخم ز خرمنگه ما می‌آ رند
هرجا ز طرب ساز نی بردارند		آن شادی ماست آن خود پندارند

□

هر چند دلم رضا او می‌جوید		او از سر شمشیر سخن می‌گوید
خون از سر انگشت فرو می‌چکدش		او دست به خون من چرا می‌شوید

□

هرچیز که بسیار شود خوار شود		گر خوار شود به خانه‌ی پار شود
گر سیر شود از همه بیزار شود		یارش به بهای جان خریدار شود

□

هر دل که بسوی دلربائی نرود		والله که بجز سوی فنائی نرود
ای شاد کبوتری که صید عشق است		چندانکه برانیش بجائی نرود

□

هر روز دلم نو شکری نوش کند		کز ذوق گذشته‌ها فراموش کند
اول باده ز عاشقی نوش کند		آنگاه دهد به ما و مدهوش کند

□

هر شب که دل سپهر گلشن گردد		عالم همه ساکن چو دل من گردد
صد آه برآورم ز آیینه‌ی دل		آیینه‌ی دل ز آه روشن گردد

□

هر شب که ز سودای تو نوبت بزنند		آن شب همه جان شوند هرجا که تنند
در چادر شب چه دختران دارد عشق		گر غم آید سبلت و ریشش بکنند

□

هر عمر که بی‌دیدن اصحاب بود		یا مرگ بود به طبع یا خواب بود
آبی که ترا تیره کند زهر بود		زهری که ترا صاف کند آب بود