قسمت هفتم

شاد آنکه ز دور ما یار ما بنماید		چون بچه‌ی خرد آستین برخاید
چون دید مرا کنار را بگشاید		چون باز جهد مرغ دلم برباید

□

شادی همه طالبان که مطلوب رسید		داد ای همه عاشقان که محبوب رسید
آن صحت رنجهای ایوب رسید		آن یوسف صد هزار یعقوب رسید

□

شادم که غم تو در دل من گنجد		زیرا که غمت بجای روشن گنجد
آن غم که نگنجد در افلاک و زمین		اندر دل چون چشمه‌ی سوزن گنجد

□

شادی زمانه با غمم برنامد		جز از غم دوست مرهمم برنامد
گفتم که به بینمش چه دمها دهمش		چون راست بدیدمش دمم برنامد

□

شاهیست که تو هرچه بپوشی داند		بی‌کام و زبان گر بخروشی داند
هر کس هوس سخن فروشی داند		من بنده‌ی آنم که خموشی داند

□

شب چون دل عاشقان پر از سودا شد		از چشم بد و نیک جهان تنها شد
با خون دلم چون سفر پنهانی		گویند اشارتی که وقت آنها شد

□

شب رفت کجا رفت همانجای که بود		تا خانه رود باز یقین هر موجود
ای شب چو روی بدان مقام موعود		از من برسان که آن فلانی چون بود

□

شب گشت که خلقان همه در خواب روند		ماننده‌ی ماهی همه در آب روند
چون روز شود جانب اسباب روند		قوم دگری بسوی وهاب روند

□

شور آوردم که گاو گردون نکشد		دیوانگیی که صد چو مجنون نکشد
هم من بکشم که شور تو جان منست		جان خود را بگو کسی چون نکشد

□

شور عجبی در سر ما میگردد		دل مرغ شده است و در هوا میگردد
هر ذره‌ی ما جدا جدا میگردد		دلدار مگر در همه جا میگردد