قسمت هفتم

روزی که خیال دلستان رقص کند		یک جان چکند که صد جهان رقص کند
هر پرده که میزنند در خانه‌ی دل		مسکنی تن بینوا همان رقص کند

□

روزی که ز کار کمترک می‌آید		در دیده خیال آن بتک می‌آید
از نادره‌گی و از غریبی که ویست		در عین دلست و دل به شک می‌آید

□

روزیکه مرا عشق تو دیوانه کند		دیوانگی کنم که دیو آن نکند
حکم مژه تو آن کند با دل من		کز نوک قلم خواجه‌ی دیوان نکند

□

روزیکه وجودها تولد گیرد		روزیکه عدم جانب اعلا گیرد
تا قبضه‌ی شمشیر که آلاید خون		تا آتش اقبال که بالا گیرد

□

رو نیکی کن که دهر نیکی داند		او نیکی را از نیکوان نستاند
مال از همه ماند و از تو هم خواهد ماند		آن به که بجای مال نیکی ماند

□

زان آب که چرخ از آن بسر می‌گردد		استاره‌ی جانم چو قمر می‌گردد
بحریست محیط و در وی این خلق مقیم		تا کیست کز این بحر گهر میگردد

□

زان مقصد صنع تو یکی نی ببرید		از بهر لب چون شکر خود بگزید
وان نی ز تو از بسکه می لب نوشید		هم بر لب تو مست شد و بخروشید

□

ز اول که مرا عشق نگارم بربود		همسایه‌ی من ز ناله‌ی من نغنود
اکنون کم شد ناله عشقم بفزود		آتش چو هوا گرفت کم گردد دود

□

زلفت چو بر آن لعل شکرخای زند		در بردن جان بندگان رای زند
دست خوش خویش را کس از دست دهد؟		افتاده‌ی خویش را کسی پای زند؟

□

زلف تو به حسن ذوفنونها برزد		در مالش عنبر آستینها برزد
مشگش گفتم از این سخن تاب آورد		درهم شد و خویشتن زمینها برزد