قسمت ششم

چون دیده بر آن عارض چون سیم افتاد		جان در لب تو چو دیده‌ی میم افتاد
نمرود صفت ز دیدگان رفت دلم		در آتش سودای براهیم افتاد

□

چون دیده برفت توتیای تو چه سود		چون دل همه گشت خون وفای تو چه سود
چون جان و جگر سوخت تمام از غم تو		آنگاه سخنان جانفزای تو چه سود

□

چون روز وصال یار ما نیست پدید		اندک اندک ز عشق باید ببرید
میگفت دلم که این محالست محال		سر پیش فکنده زیر لب میخندید

□

چون زیر افکند در عراق آمیزد		دل عقل کند رها ز تن بگریزد
من آتشم و چو درد می برخیزم		هر آتش را که درد می‌برخیزد

□

چون شاهد پوشیده خرامان گردد		هر پوشیده ز جامه عریان گردد
بس رخت به خیل کاو گروگان گردد		گر سنگ بود چو کان زرافشان گردد

□

چون صبح ولای حق دمیدن گیرد		جان در تن زندگان پریدن گیرد
حایی برسد مرد که در هر نفسی		بی‌زحمت چشم دوست دیدن گیرد

□

چون صورت تو در دل ما بازآید		مسکین دل گمگشته بجا بازآید
گر عمر گذشت و یک نفس بیش نماند		چون او برسد گذشته‌ها بازآید

□

چون نیستی تو محض اقرار بود		هستی تو سرمایه‌ی انکار بود
هرکس که ز نیستی ندارد بوئی		کافر میرد اگرچه دیندار بود

□

حاشا که دل از عشق جهانرا نگرد		خود چیست بجز عشق که آنرا نگرد
بیزار شوم ز چشم در روز اجل		گر عشق رها کند که جانرا نگرد

□

خاک توام و خدای حق میداند		واجب نبود که از منت بستاند
ور بستاند دعا گری پیشه کنم		تا رحم کند پیش منت بنشاند