قسمت ششم

جائیکه در او چون نگاری باشد		کفر است که آنجای قراری باشد
عقلی که ترا بیند و از سر نرود		سر کوفته به که زشت ماری باشد

□

جز دمدمه‌ی عشق تو در گوش نماند		جان را ز حلاوت ازل هوش نماند
بی‌رنگی عشق رنگها را آمیخت		وز قالب بی‌رنگ فراموش نماند

□

جز صحبت عاشقان و مستان مپسند		دل در هوس قوم فرومایه مبند
هر طایفه‌ات بجانب خویش کشند		زاغت سوی ویرانه و طوطی سوی قند

□

چشمت صنما هزار دلدار کشد		آن ناله‌ی زیر او همه زار کشد
شاهان زمانه خصم بردار کنند		آن نرگس بیدار تو بیدار کشد

□

چشم تو هزار سحر مطلق دارد		هر گوشه هزار جان معلق دارد
زلفت کفر است و دین رخ چون قمرست		از کفر نگر که دین چه رونق دارد

□

چشمی که نظر بدان گل و لاله کند		این گنبد چرخ را پر از ناله کند
میهای هزارساله هرگز نکنند		دیوانگیی که عشق یکساله کند

□

جودت همه آن کند که دریا نکند		این دم کرمت وعده به فردا نکند
حاجت نبود از تو تقاضا کردن		کز شمس کسی نور تقاضا نکند

□

جوزی که درونش مغز شیرین باشد		درجی که در او در خوش آیین باشد
چندین ز حسد شکستن آن مطلب		گر بشکنیش هزار چندین باشد

□

چون بدنامی بروزگاری افتد		مرد آن نبود که نامداری افتد
گر در خواهی ز قعر دریا بطلب		کان کف باشد که بر کناری افتد

□

چون خمر تو در ساغر ما در ریزند		پنهان شدگان این جهان برخیزند
هم امت پرهیز ز ما پرهیزند		هم اهل خرابات ز ما بگریزند