قسمت ششم

جامی که بگیرم میش انوار بود		بینی که بگویم همه اسرار بود
در هر طرفی که بنگرد دیده‌ی من		بی‌پرده مرا ضیاء دلدار بود

□

جانا تبش عشق به غایت برسید		از شوق تو کارم به شکایت برسید
ارزانکه نخواهی که بنالم سحری		دریاب که هنگام عنایت برسید

□

جان باز که وصل او به دستان ندهند		شیر از قدح شرع به مستان ندهند
آنجا که مجردان بهم می‌نوشند		یک جرعه به خویشتن‌پرستان ندهند

□

جان چو سمندرم نگاری دارد		در آتش او چه خوش قراری دارد
زان باده‌ی لبهاش بگردان ساقی		کز وی سر من عجب خماری دارد

□

جان را جستم ببحر مرجان آمد		در زیر کفی قلزم پنهان آمد
اندر دل تاریک به راه باریک		رفتم رفتم یکی بیابان آمد

□

جان روی به عالم همایون آورد		وز چون و چگونه دل به بیچون آورد
آن راز که تاکنون همی بود نهان		از زیر هزار پرده بیرون آورد

□

جان کیست که او بدیده کار تو کند		یا دیده و دل که او شکار تو کند
گر از سر گور من برآید خاری		آن خار به عشق خار خار تو کند

□

جان محرم درگاه همی باید برد		دل پر غم و پر آه همی باید برد
از خویش به ما راه نیابی هرگز		از ما سوی ما راه همی باید برد

□

جانم ز هواهای تو یادی دارد		بیرون ز مرادها مرادی دارد
بر باد دهم خویش در این باده‌ی عشق		کاین باده ز سودای تو بادی دارد

□

جانیکه در او از تو خیالی باشد		کی آن جان را نقل و زوالی باشد
مه در نقصان گرچه هلالی باشد		نقصان وی آغاز کمالی باشد