قسمت پنجم

از درد چو جان تو به فریاد آید		آنگه ز خدای عالمت یاد آید
والله که اگر داد کنی داد آید		ور عشوه دهی یاد تو بر یاد آید

□

از دیدن روئیکه ترا دیده بود		ما را به خدا نور دل و دیده بود
خاصه روئیکه از ازل تا بابد		از دیدن روی تو نه ببریده بود

□

از شبنم عشق خاک آدم گل شد		صد فتنه و شور در جهان حاصل شد
صد نشتر عشق بر رگ روح زدند		یک قطره از آن چکید و نامش دل شد

□

از شربت سودای تو هر جان که مزید		زآن آب حیات در مزید است مزید
مرگ آمد و بو کرد مرا بوی تو دید		زانروی اجل امید از من ببرید

□

از عشق تو دریا همه شور انگیزد		در پای تو ابرها درر میریزد
از عشق تو برقی بزمین افتادست		این دود به آسمان از آن میخیزد

□

از عشق خدا نه بر زیان خواهی شد		بی‌جان ز کجا شوی که جان خواهی شد
اول به زمین از آسمان آمده‌ای		آخر ز زمین بر آسمان خواهی شد

□

از لشکر صبرم علمی بیش نماند		وز هرچه مرا بود غمی بیش نماند
وین طرفه تر است کز سر عشوه هنوز		دم میدمد و مرا دمی بیش نماند

□

از لطف تو هیچ بنده نومید نشد		مقبول تو جز قبول جاوید نشد
لطفت به کدام ذره پیوست دمی		کان ذره به از هزار خورشید نشد

□

از ما بت عیار گریزان باشد		وز یاری ما یار گریزان باشد
او عقل منور است و ما مست وییم		عقل از سر خمار گریزان باشد

□

از نیکی تو طبع بداندیش نماند		نی غصه و نی غم نه کم و بیش نماند
از خیل، جلالت تو عالم بگرفت		تا جمله ملک شدند و درویش نماند