قسمت پنجم

آن لحظه که از پیرهنت بوی رسد		من خود چه کسم چرخ و فلک جامه درد
آن پیرهن یوسف خوشبوی کجاست		کامروز ز پیراهن تو بوی برد

□

آن نزدیکی که دلستان را باشد		من ظن نبرم که نیز جان را باشد
والله نکنم یاد مر او را هرگز		زانروی که یاد غایبان را باشد

□

آن وسوسه‌ای که شرمها را ببرد		آن داهیه‌ای که بندها را بدرد
چون سیر برهنه گردد از رسم جهان		در عشق جهان را به پیازی نخرد

□

آنها که بتش خزان سوخته‌اند		وز لطف بهار چشمشان دوخته‌اند
اکنون همه را خلعت تو دوخته‌اند		شیوه‌گری و غنج درآموخته‌اند

□

آنها که به کوی عارفان افتادند		با نفخه‌ی صور چابک و دلشادند
قومی به فدای نفس تن در دادند		قومی ز خود و جهان و جان آزادند

□

آنها که چو آب صافی و ساده روند		اندر رگ و مغز خلق چون باده روند
من پای کشیدم و دراز افتادم		اندر کشتی دراز افتاده روند

□

آنها که دل از الست مست آوردند		جانرا ز عدم عشق‌پرست آوردند
از دل بنهادند قدم بر سر جان		تا یک دل پر درد بدست آوردند

□

آنها که شب و روز ترا بر اثرند		صیاد نهانند ولی مختصرند
با هر که بسازی تو از آنت ببرند		گر خود نروی کشان کشانت ببرند

□

آن یار که از طبیب دل برباید		او را دارو طبیب چون فرمایند
یک ذره ز حسن خویش اگر بنماید		والله که طبیب را طبیبی باید

□

آن یار که عقلها شکارش میشد		وان یار که کوه بیقرارش میشد
گفتم که سر زلف بریدی گفتا		بسیار سر اندر سر کارش میشد