قسمت پنجم

آن کز تو خدای این گدا می‌خواهد		در دهر کدام پادشا می‌خواهد
هر ذره ز خورشید تو از دور خوش است		زان جمله‌ی خورشید ترا می‌خواهد

□

آن کس که بر آتش جهانم بنهاد		صد گونه زبانه بر زبانم بنهاد
چون شش جهتم شعله‌ی آتش بگرفت		آه کردم و دست بر دهانم بنهاد

□

آن کس که ترا بیند و خندان نشود		وز حیرت تو گشاده دندان نشود
چندانکه بود هزار چندان نشود		جز کاهگل و کلوخ زندان نشود

□

آن کس که ترا شناخت جان را چه کند		فرزند و عیال و خانمان را چه کند
دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی		دیوانه‌ی تو هر دو جهان را چه کند

□

آن کس که از آب و گل نگاری دارد		روزی به وصال او قراری دارد
ای نادره آنکه زاب و گل بیرون شد		کو چون تو غریب شهریاری دارد

□

آن کس که ز چرخ نیم نانی دارد		وز بهر مقام آشیانی دارد
نی طالب کس بود نه مطلوب کسی		گو شاد بزی که خوش جهانی دارد

□

آن کس که ز دل دم اناالحق میزد		امروز بر این رسن معلق میزد
وانکس که ز چشم سحر مطلق میزد		بر خود ز غمت هزار گون دق میزد

□

آن کس که مرا به صدق اقرار کند		چون لعبتگان مرا به بازار کند
بیزارم از آن کار و نیم بازاری		من بنده‌ی آن کسم که انکار کند

□

آن کیست که بیرون درون مینگرد		در اهل جنون به صد فسون مینگرد
وز دیده نگر که دیده چون مینگرد		و آن کیست که از دیده برون مینگرد

□

آن لحظه که آن سرو روانم برسید		تن زد تنم از شرم چو جانم برسید
او چونکه چنان بد چنانم برسید		من چونکه چنین نیم بدانم برسید