قسمت چهارم

کس دل ندهد بدو که خونخوار منست		جان رفت چه جای کفش و دستار منست
تو نیز برو دلا که این کار تو نیست		این کار منست کار من است کار منست

□

کس نیست که اندر هوسی شیدا نیست		کس نیست که اندر سرش این سودا نیست
سررشته‌ی آن ذوق کزو خیزد شوق		پیداست که هست آن ولی پیدا نیست

□

گفتار تو زر و فعلت ارزیزین است		یک حبه به نزد کس نیرزی زینست
اسبی که بهاش کم ز ار ز زین است		آنرا تو ز بهر ره نوروزی زینست

□

گفتا که بیا سماع در کار شده‌است		گفتم که برو که بنده بیمار شده‌است
گوشم بکشید و گفت از اینها بازآی		کان فتنه هردو کون بیدار شده‌است

□

گفتا که شکست توبه بازآمد مست		چون دید مرا مست بهم برزد دست
چون شیشه گریست توبه‌ی ما پیوست		دشوار توان کردن و آسان بشکست

□

گفتا بجهم همچو کبوتر ز کفت		گفت ار بجهی کند غمم مستخفت
گفتم که شدم خوار و زبون و تلفت		گفت از تلف منست عزو شرفت

□

گفتم چشمم که هست خاک کویت		پرآب مدار بی‌رخ نیکویت
گفتا که نه کس بود که در دولت من		از من همه عمر باشد آب رویت

□

گفتم دلم از تو بوسه‌ای خواهانست		گفتا که بهای بوسه‌ی ما جانست
دل آمد و در پهلوی جان گشت روان		یعنی که بیا بیع و بها ارزانست

□

گفتم عشقت قرابت و خویش منست		غم نیست غم از دل بداندیش منست
گفتا بکمان و تیر خود می‌نازی		گستاخ مینداز گرو پیش منست

□

گفتم که بیا بچشم من درنگریست		من نیز به حال گفتمش کاین دغلیست
گفتا که چه میرمی و اینت با کیست		تو مرده‌ی اینی همه ناموس تو چیست