قسمت چهارم

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست		تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست
اجزای وجود من همه دوست گرفت		نامیست ز من بر من و باقی همه اوست

□

عشقت به دلم درآمد و شاد برفت		بازآمد و رخت خویش بنهاد برفت
گفتم به تکلف دو سه روز بنشین		بنشست و کنون رفتنش از یاد برفت

□

عشق تو چنین حکیم و استاد چراست		مهر تو چنین لطیف بنیاد چراست
بر عشق چرا لرزم اگر او خوش نیست		ور عشق خوش است این همه فریاد چراست

□

عشق تو در اطراف گیائی میتاخت		مسکین دل من دید نشانش بشناخت
روزیکه دلم ز بند هستی برهد		در کتم عدم چه عشقها خواهم باخت

□

عشقی که از او وجود بی‌جان میزیست		این عشق چنین لطیف و شیرین از چیست
اندر تن ماست یا برون از تن ماست		یا در نظر شمس حق تبریزیست

□

عشقی نه به اندازه‌ی ما در سر ماست		و این طرفه که بار ما فزون از خر ماست
آنجا که جمال و حسن آن دلبر ماست		ما در خور او نه‌ایم و او درخور ماست

□

عقل آمد و پند عاشقان پیش گرفت		در ره بنشست و رهزنی کیش گرفت
چون در سرشان جایگه پند ندید		پای همه بوسید و ره خویش گرفت

□

عمریست که جان بنده بیخویشتن است		و انگشت‌نمای عالمی مرد و زن است
برخاستن از جان و جهان مشکل نیست		مشکل ز سر کوی تو برخاستن است

□

قومی غمگین و خود مدان غم ز کجاست		قومی شادان و بیخبر کان ز چه جاست
چندین چپ و راست بیخبر از چپ و راست		چنین من و ماست بیخبر از من و ما است

□

گر آتش دل نیست پس این دود چراست		ور عود نسوخت بوی این عود چراست
این بودن من عاشق و نابود چراست		پروانه ز سوز شمع خشنود چراست