قسمت دوم

آن تلخ سخنها که چنان دل شکن است		انصاف بده چه لایق آن دهن است
شیرین لب او تلخ نگفتی هرگز		این بی‌نمکی ز شور بختی منست

□

آنجا که توئی همه غم و جنگ و جفاست		چون غرقه‌ی ما شدی همه لطف و وفاست
گر راست شوی هر آنچه ماراست تراست		ور راست نه‌ای چپ ترا گیرم راست

□

آن جان که از او دلبر ما شادانست		پیوسته سرش سبز و لبش خندان است
اندازه‌ی جان نیست چنان لطف و جمال		آهسته بگوئیم مگر جانانست

□

آن جاه و جمالی که جهان‌افروز است		وان صورت پنهان که طرب را روز است
امروز چو با ما است درو آویزیم		دی رفت و پریر رفت که روز امروز است

□

آن چشم فراز از پی تاب شده است		تا ظن نبری که فتنه در خواب شده است
صد آب ز چشم ما روان کردی دی		امروز نگر که صد روان آب شده است

□

آن چشم که خون گشت غم او را جفت است		زو خواب طمع مدار کوکی خفته است
پندارد کاین نیز نهایت دارد		ای بیخبر از عشق که این را گفته است

□

آن چیست کز او سماعها را شرف است		وان چیست که چون رود محل تلف است
میید و میرود نهان تا دانند		کاین ذوق و سماعها نه از نای و دف است

□

آن چیست که لذتست از او در صورت		وان چیست که بی‌او است مکدر صورت
یک لحظه نهان شود ز صورت آن چیز		یک لحظه ز لامکان زند بر صورت

□

آن خواجه که بار او همه قند تر است		از مستی خود ز قند خود بیخبر است
گفتم که ازین شکر نصیبم ندهی		نی گفت ندانست که آن نیشکر است

□

آن دم که مرا بگرد تو دورانست		ساقی و شراب و قدح و دور، آنست
واندم که ترا تجلی احسانست		جان در حیرت چو موسی عمرانست