قسمت اول

جانا به هلاک بنده مستیز و بیا		رنگی که تو دانی تو برآمیز و بیا
ای مکر در آموخته هرجائی را		یک مکر برای من درانگیز و بیا

□

جز عشق نبود هیچ دمساز مرا		نی اول و نی آخهر و آغاز مرا
جان میدهد از درونه آواز مرا		کی کاهل راه عشق درباز مرا

□

چو نزود نبشته بود حق فرقت ما		از بهر چه بود جنگ و آن وحشت ما
گر بد بودیم رستی از زحمت ما		ور نیک بدیم یاد کن صحبت ما

□

خود را به خیل درافکنم مست آنجا		تا بنگرم آن جان جهان هست آنجا
یا پای رساندم به مقصود و مراد		یا سر بدهم همچو دل از دست آنجا

□

در جای تو جا نیست بجز آن جان را		در کوه تو کانیست بجو آن کان را
صوفی رونده گر توانی می‌جوی		بیرون تو مجو ز خود بجو تو آن را

□

در چشم ببین دو چشم آن مفتون را		نیک بشنو تو نکته‌ی بیچون را
هر خون که نخورده‌ست آن نرگس او		از دیده‌ی من روان ببین آن خون را

□

در سر دارم ز می پریشانیها		با قند لب تو شکرافشانیها
ای ساقی پنهان چو پیاپی کردی		رسوا شود این دم همه پنهنیها

□

دستان کسی دست زنان کرد مرا		بی‌حشمت و بی‌عقل روان کرد مرا
حاصل دل او دل مرا گردانید		هر شکل که خواست آنچنان کرد مرا

□

دل گفت به جان کای خلف هر دو سرا		زین کار که چشم داری از کار و کیا
برخیز که تا پیشترک ما برویم		زان پیش که قاصدی بیاید که بیا

□

دود دل ما نشان سوداست دلا		و اندود که از دل است پیداست دلا
هر موج که میزند دل از خون ای دل		آن دل نبود مگر که دریاست دلا