قسمت اول

با عشق روان شد از عدم مرکب ما		روشن ز شراب وصل دائم شب ما
زان می که حرام نیست در مذهب ما		تا صبح عدم خشک نیابی لب ما

□

بر رهگذر بلا نهادم دل را		خاص از پی تو پای گشادم دل را
از باد مرا بوی تو آمد امروز		شکرانه‌ی آن به باد دادم دل را

□

پرورد به ناز و نعمت آن دوست مرا		بردوخت مرقع از رگ و پوست مرا
تن خرقه و اندر او دل ما صوفی		عالم همه خانقاه و شیخ اوست مرا

□

بیگاه شده است لیک مر سیران را		سیری نبود بجز که ادبیران را
چه روز و چه شب چه صبح دلیران را		چه گرگ و چه میش و بره مر شیران را

□

تا از تو جدا شده است آغوش مرا		از گریه کسی ندیده خاموش مرا
در جان و دل و دید فراموش نه‌ای		از بهر خدا مکن فراموش مرا

□

تا با تو بوم نخسبم از یاریها		تا بی‌تو بوم نخسبم از زاریها
سبحان‌الله که هردو شب بیدارم		توفرق نگر میان بیداریها

□

تا چند از این غرور بسیار ترا		تا کی ز خیال هر نمودار ترا
سبحان‌الله که از تو کاری عجب است		تو هیچ نه و این همه پندار ترا

□

تا عشق ترا است این شکرخائیها		هر روز تو گوش دار صفرائیها
کارت همه شب شراب پیمائیها		مکر و دغل و خصومت افزائیها

□

تا کی باشی ز دور نظاره‌ی ما		ما چاره‌گریم و عشق بیچاره ما
جان کیست کمینه طفل گهواره‌ی ما		دل کیست یکی غریب آواره‌ی ما

□

تا نقش خیال دوست با ماست دلا		ما را هم عمر خود تماشاست دلا
وانجا که مراد دل برآرید ای دل		یک خار به از هزار خرماست دلا