قسمت اول

ای داده بنان گوهر ایمانی را		داده بجوی قلب یکی کانی را
نمرود چو دل را به خلیلی نسپرد		بسپرد به پشه، لاجرم جانی را

□

ای در سر زلف تو پریشانیها		واندر لب لعلت شکرافشانیها
گفتی ز فراق ما پشیمان گشتی		ای جان چه پشیمان که پشیمانیها

□

ای دریا دل تو گوهر و مرجان را		درباز که راه نیست کم خرجان را
تن همچو صدف دهان گشاده است که آه		من کی گنجم چو ره نشد مرجان را

□

ای دل بچه زهره خواستی یاری را		کو کرد هلاک چون تو بسیاری را
دل گفت که تا شوم همه یکتائی		این خواستم که بهر همین کاری را

□

ای دوست به دوستی قرینیم ترا		هرجا که قدم نهی زمینیم ترا
در مذهب عاشقی روا کی باشد		عالم تو ببینیم و نه بینیم ترا

□

ای سبزی هر درخت و هر باغ و گیا		ای دولت و اقبال من و کار و کیا
ای خلوت و ای سماع و اخلاص و ریا		بی‌حضرت تو این همه سوداست بیا

□

ای شب شادی همیشه بادی شادا		عمرت به درازی قیامت بادا
در یاد من آتشی از صورت دوست		ای غصه اگر تو زهره داری یادا

□

این آتش عشق می‌پزاند ما را		هر شب به خرابات کشاند ما را
با اهل خرابات نشاند ما را		تا غیر خرابات نداند ما را

□

این روزه چو غربال به بیزد جان را		پیدا آرد قراضه‌ی پنهان را
جانی که کند خیره مه تابان را		بی‌پرده شود نور دهد کیوان را

□

ای آنکه گرفت شربت از مشرب ما		مستی گردد که روز بیند شب ما
ای آنکه گریخت از در مذهب ما		گوشش بکشد فراق تا ملهب ما