قسمت اول

از ذکر بسی نور فزاید مه را		در راه حقیقت آورد گمره را
هر صبح و نماز شام ورد خود ساز		این گفتن لا اله الا الله را

□

افسوس که بیگاه شد و ما تنها		در دریائی کرانه‌اش ناپیدا
کشتی و شب و غمام و ما میرانیم		در بحر خدا به فضل و توفیق خدا

□

انجیرفروش را چه بهتر جانا		ز انجیرفروشی ای برادر جانا
سرمست زئیم و مست میریم ای جان		هم مست دوان دوان به محشر جانا

□

اول به هزار لطف بنواخت مرا		آخر به هزار غصه بگداخت مرا
چون مهره مهر خویش می‌باخت مرا		چون من همه از شدم بینداخت مرا

□

ای آنکه چو آفتاب فرداست بیا		بیرون تو برگ و باغ زرد است بیا
عالم بی‌تو غبار و گرد است بیا		این مجلس عیش بی‌تو سرد است بیا

□

ای آنکه نیافت ماه شب گرد ترا		از ماه تو تحفه‌ها است شبگرد ترا
هر چند که سرخ روست اطراف شفق		شهمات همی شوند رخ زرد ترا

□

ای اشک روان بگو دل‌افزای مرا		آن باغ و بهار و آن تماشای مرا
چون یاد کنی شبی تو شبهای مرا		اندیشه مکن بی‌ادبیهای مرا

□

ای باد سحر خبر بده مر ما را		در ره دیدی آن دل آتش‌پا را
دیدی دل پرآتش و پرسودا را		کز آتش بسوخت صد خارا را

□

ای چرخ فلک به مکر و بدسازیها		از نطع دلم ببرده‌ای بازیها
روزی بینی مرا تو بر خوان فلک		سازم چون ماه کاسه پردازیها

□

ای خواجه به خواب درنبینی ما را		تا سال دگر دگر نبینی ما را
ای شب هردم که جانب ما نگری		بی‌روشنی سحر نبینی ما را