چهل و سوم

زین دودناک خانه گشادند روزنی		شد دود و، اندر آمد خورشید روشنی
آن خانه چیست؟ سینه و آن، دود چیست؟ فکر		ز اندیشه گشت عیش تو اشکسته گردنی
بیدار شو، خلاص شو از فکر و از خیال		یارب، فرست خفته‌ی ما را دهل زنی
خفته هزار غم خورد از بهر هیچ چیز		در خواب، گرگ بیند، یا خوف ره‌زنی
در خواب جان ببیند صد تیغ و صد سنان		بیدار شد، نبیند زان جمله سوزنی
گویند مردگان که: « چه غمهای بیهده		خوردیم و عمر رفت به وسواس هر فنی
بهر یکی خیال گرفته عروسیی		بهر یکی خیال بپوشیده جوشنی
آن سور و تعزیت همه با دست این نفس		نی رقص ماند ازان و نه زین نیز شیونی »
ناخن همی زنند و ، رخ خود همی درند		شد خواب و نیست بر رخشان زخم ناخنی
کو آنک بود با ما چون شیر و انگبین؟		کو آنک بود با ما چون آب و روغنی؟
اکنون حقایق آمد و خواب خیال رفت		آرام و مأمنیست، نه ما ماند و نی منی
نی پیر و نی جوان، نه اسیرست و نی عوان		نی نرم و سخت ماند، نه موم و نه آهنی
یک رنگیست و یک صفتی و یگانگی		جانیست بر پریده و وارسته از تنی
این یک نه آن یکیست، که هرکس بداندش		ترجیع کن که در دل و خاطر نشاندش

□

ای آنک پای صدق برین راه می‌زنی		دو کون با توست، چو تو همدم منی
هیچ از تو فوت نیست، همه با تو حاضرست		ای از درخت بخت شده شاد و منحنی
هر سیب و آبیی که شکافی به دست خویش		بیرون زند ز باطن آن میوه روشنی
زان روشنی بزاید یک روشنی نو		از هر حسن بزاید هر لحظه احسنی
بر میوها نوشته که زینها فطام نیست		بر برگها نبشته، ز پاییز، ایمنی
ای چشم کن کرشمه، که در شهره مسکنی		وی دل مرو ز جا، که نکو جای ساکنی

	صفحه‌ی ۱	صفحه‌ی بعد
شعر قبل	b	شعر بعد