|
به جناب غیب یاری، به سفر دوید باری
|
|
ز فخ زمانه مرغی سره، برپرید، باری
|
|
هله ای نکو نهادا، که روانت شاد بادا
|
|
که به ظاهر آن شکوفه ز چمن برید، باری
|
|
هله، چشم پرنم، تو، زخدای باد روشن
|
|
که ز چشم ما سرشک غم تو چکید، باری
|
|
چرد آهوی ضمیرت ز ریاض قدس بالا
|
|
که ز گرگ مرگ صیدت بشد و رمید باری
|
|
سوی آسمان غیبی، تو چگونه‌ی و چونی؟
|
|
که بر آسمان ز یاران اسفا رسید، باری
|
|
برهانش ای سعادت، ز فراق و رنج وحشت
|
|
که ز دام تنگ صورت، بشد و رهید، باری
|
|
ز جهان برفت باید، چه جوانی، و چه پیری
|
|
خوش و عاشق و مکرم، سبک و شهید، باری
|
|
به صلای تو دویدم، ز دیار خود بریدم
|
|
به وثاق تو رسیدم، بده آن کلید، باری
|
|
اگر آفتاب عمرم، بمغاربی فروشد
|
|
بجز آن سحر ز فضلت، سحری دمید، باری
|
|
وگر آن ستاره ناگه، بفسرد از نحوست
|
|
من از آفتاب غیبی شده‌ام سعید، باری
|
|
و اگر سزای دنیا نبدم، به عمر کوته
|
|
کرم و کرامتت را دل من سزید، باری
|
|
هله ساقی از فراقت شب و روز در خمارم
|
|
تو بیا که من ز مستی سر جام خود ندارم
|