| چون لعل لبت نمود تلقین | بر دل ننهیم بند لعلین |
□
| تا ساقی ما توی بیاری | کفرست و حرام، هوشیاری | |
| ای عقل، اگرچه بس عزیزی | در مست نظر مکن به خواری | |
| گر آن، داری، نکو نظر کن | کان کو دارد، تو آن نداری | |
| گر پای ترا بتی بگیرد | یکدم نهلد که سر به خاری | |
| دیوانه شوی که تو ز سودا | در ریگ سیاه، تخم کاری | |
| در مرگ حیات دید عارف | چون رست ز دیدهای ناری | |
| نورآمد و نار را فرو کشت | دی را بکشد دم بهاری | |
| در چشم تو شب اگرچه تیره‌ست | در دیده‌ی او کند نهاری | |
| می‌گوید عشق با دو چشمش | « مستی و خوشی و پرخماری » | |
| بس کردم، تا که عشق بی‌من | تنها بکند سخن گزاری | |
| امروز دلست آرزومند | چون طره اوست بند بربند |