فتاد این دل به عشق پادشاهی
|
|
دو عالم را ز لطف او پناهی
|
اگر لطفش نماید رخ به آتش
|
|
ز آتشها برون روید گیاهی
|
چو بردابرد حسنش دید جانم
|
|
برفت آن های و هویم، ماند آهی
|
اگر حسنش بتابد بر سر خاک
|
|
ز هر خاکی برآید قرص ماهی
|
قیامتهای آن چشم سیاهش
|
|
بپوشانید جانم را سیاهی
|
ز تلخ هجر او، شکر چو زهری
|
|
ز خون خونین شده هر خاک راهی
|
زمین تا آسمان آتش گرفتی
|
|
اگر نی مژده دادی گاهگاهی
|
دو صد یوسف نماید از خیالش
|
|
که هریک را ذقنبر، طرفه چاهی
|
بهر چاهی ازان چهها درافتم
|
|
چو یوسف ز آن چه افتم من به چاهی
|
ایا مخدوم شمسالدین تبریز
|
|
ازین جانهای پرآتش مپرهیز
|
چو چنگ عشق او بر ساخت سازی
|
|
به گوش جان عاشق گفت رازی
|
بزد در بیشهی جان، عشقش آتش
|
|
بسوزانید هرجا بد مجازی
|
نمازی گردد آن جانی که دارد
|
|
به پیش قبلهی حسنش نمازی
|
ز فر جان عشقانگیز شاهی
|
|
نهد بر اطلس بختش طرازی
|
هر آن زاغی که چید از خرمن او
|
|
یکی دانه، دمی وا گشت بازی
|
زرایرهای روحی میسرایند
|
|
ز عشق روی او پردهی حجازی
|
چه میترسی ز مردن؟! رو تو بستان
|
|
ز عشقش عمر بیمرگی، درازی
|
چه عمری، عمر شیرینی، لطیفی
|
|
لطیفی، مست عشقی، پاکبازی
|
ولیکن ناز، او را زیبد ای جان
|
|
مکن زنهار با نازش، تو نازی
|
خداوند شمس دین، زان جام پیشین
|
|
بریزا در دهان جان ریشین
|