سی‌پنجم

زهی دریا زهی بحر حیاتی		زهی حسن و جمال و فر ذاتی
ز تو جانم براتی خواست از رنج		یکی شمعی فرستادش، براتی
ز تندی عشق او آهن چو مومست		زهی عشق حرون تند عاتی
ولیکن سر عشقش شکرستان		ز نخلستان ز جوهای فراتی
شکر لب، مه رخان جام بر کف		تو می‌گو هر کرا خواهی که: « هاتی »
ز هر لعل لبی بوست رسیده		تو درویشی و آن لعلش زکاتی
در آن شطرنج اگر بردی تو، شاهی		ولی کو بخت پنهان؟! چونک ماتی
خداوند شمس دین دریای جان‌بخش		تو شورستان درین دولت، مواتی
زهی شاهی، لطیفی، بی‌نظیری		که مجموعست ازو جان شتاتی
اگر تبریز دارد حبه‌ی زو		چه نقصان گر شود از گنجها، تی
هزاران زاهد زهد صلاحی		ز تو خونش مباح و او مباحی

□

زهی کعبه که تو جان‌بخش حاجی		زهی اقبال هر محتاج راجی
هر آن سر کو فرو ناید به کیوان		ز روی فخر، بر فرقش تو تاجی
نهاده سر به تسلیم و به طاعت		به پیشت از دل و جان هر لجاجی
زهی نور جهان جان، که نورت		نه از خورشید و ماهست و سراجی
همه جانها باقطاع مثالت		که بعضی عشری، و بعضی خراجی
خداوند! شمس دینا! این مدیحت		بجای جاه و فرت هست هاجی
ایا تبریز، بستان باج جانها		که فرمان ده توی بر جان و باجی
مزاج دل اگر چون برف گردد		ز آتشهای تو گردد نتاجی
هرآن جان و دلی کان زنده باشد		ز مهر تستشان دایم تناجی

	صفحه‌ی ۱	صفحه‌ی بعد
شعر قبل	b	شعر بعد