|
رها کن ناز، تا تنها نمانی
|
|
مکن استیزه، تا عذرا نمانی
|
|
مکن گرگی، مرنجان همرهان را
|
|
که تا چون گرگ در صحرا نمانی
|
|
دو چشم خویشتن در غیب دردوز
|
|
که تا آنجا روی، اینجا نمانی
|
|
منه لب بر لب هر بوسه جویی
|
|
که تا ز آن دلبر زیبا نمانی
|
|
ز دام عشوه پر خود نگه‌دار
|
|
که تا از اوج و از بالا نمانی
|
|
مشو مولای هی ناشسته رویی
|
|
که تا از عشق، مولانا نمانی
|
|
مکن رخ همچو زر از غصه‌ی سیم
|
|
که تا زین سیم، ز آن سیما نمانی
|
|
چو تو ملک ابد جویی به همت
|
|
ازین نان و ازین شربا نمانی
|
|
رها کن عربده، خو کن حلیمی
|
|
که تا از بزم شاه ما نمانی
|
|
همی کش سرمه‌ی تعظیم در چشم
|
|
پیاپی، تا که نابینا نمانی
|
|
چو ذره باش پویان سوی خورشید
|
|
که تا چون خاک، زیر پا نمانی
|
|
چو استاره به بالا شب‌روی کن
|
|
که تا ز آن ماه بی‌همتا نمانی
|
|
مزن هر کوزه را در خنب صفوت
|
|
که تا از عروةالوثقی نمانی
|
|
ز بعد این غزل ترجیع باید
|
|
شراب گل مکرر خوشتر آید
|