| ای درد دهنده‌ام دوا ده | تاریک مکن جهان، ضیا ده | |
| درد تو دواست و دل ضریرست | آن چشم ضریر را صفا ده | |
| نومید همی شود بهر غم | نومید شونده را رجا ده | |
| هر دیده که بهر تو بگرید | کحلش کش و نور مصطفی ده | |
| شکرش ده، وانگهیش نعمت | صبرش ده، وانگهش بلا ده | |
| گر جان ز جهان وفا ندارد | از رحمت خویششان وفا ده | |
| خوی تو خوش است، هم خوشی بخش | کار تو عطاست، هم عطا ده | |
| آن نی که دم تو خورد روزی | بازش ز دم خوشت نواده | |
| این قفل تو کرده‌ی برین دل | بفرست کلید و دلگشا ده | |
| کس طاقت خشم تو ندارد | این خشم ببر عوض رضا ده | |
| غم منکر بس نکیر آمد | زومان بستان به آشنا ده | |
| رحم آر برین فغان و تشنیع | ورنه کنمش قرین ترجیع |
□
| چون باخبری ز هر فغانی | زین حالت آتشین، امانی | |
| مهمان من آمدست اندوه | خون ریز و درشت میهمانی | |
| یک لقمه کند هزار جان را | کی داو، دهد به نیم جانی | |
| هر سیلی او چو ذوالفقاری | هر نکته‌ی او یکی سنانی | |
| زو تلخ شده دهان دریا | چون تلخ شد آنچنان دهانی؟! | |
| دریاچه بود؟! که از نهیبش | پوشید کبود، آسمانی | |
| ماییم سرشته‌ی نوازش | پرورده‌ی نازنین جهانی | |
| خو کرده به سلسبیل و تسنیم | با ساقی چون شکرستانی |