بیست و ششم

ای جان مرا از غم و اندیشه خریده		جان را بستم در گل و گلزار کشیده
دیده که جهان از نظرش دور فتاده‌ست		نادیده بیاورده دگرباره، بدیده
جان را سبکی داده و ببریده ز اشغال		تا دررسد اندر هوس خویش جریده
جولاهه کی باشد که دهی سطنت او را؟!		پا در چه اندیشه و سودا بتنیده
آن کس که ز باغت خرد انگور، فشارد		شیرین بودش لاجرم ای دوست عقیده
آن روز که هر باغ بسوزد ز خزانها		باشند درختان تو از میوه خمیده
جان را زند آ، باغ صلاهای تعالوا		جان در تن پرخون پر از ریم، خزیده
چون گنج برآزین حدث ای جان و جهان گیر		در گوش کن این پند من، ای گوشه گزیده
پیسه رسنست این شب و این روز، حذر کن		کز پیسه رسن ترسد هر مار گزیده
این گردن ما زین رسن پیسه‌ی ایام		کی گردد چون گردن احرار، رهیده؟
از بولهب و جفتی او، چونک ببریم		بینیم ز خود (حبل مسد) را سکلیده
بی‌فصل خزان گلشن ارواح شکفته		بی‌کام و دهان هر فرس روح چریده
افسار گسسته فرس، و رفته به صحرا		مرعا و قرو دیده و ازهار دمیده
ترجیع کنم تا که سر رشته بیابند		مستان همه از بهر چنین گنج، خرابند

□

باد آمد و با بید همی گوید: « هی هی،		این جنبش و این شورش و این رقص تو تا کی؟ »
می‌گوید آن بید، بدان باد: « ز خود پرس		ای برده مرا از سرو، ای داده مرا می
اندر تن من یک رگ، هشیار نماندست		ای رفته می عشق تو اندر رگ و در پی
از مردم هشیار بجو قصه و تاریخ		کین سابقه کی آمد، وان خاتمه تا کی »
آن ترک سلامم کند و گوید: « کیسن »		گویم که: « خمش کن که نه کی دانم و نی بی »
آن معتزلی پرسد، معدوم نه شیء است ؟		بیخود بر من شیی بود، و با خود لاشی

	صفحه‌ی ۱	صفحه‌ی بعد
شعر قبل	b	شعر بعد