| اما دغل بسیست، تو کشتی شناس باش | زیرا که کار دنیا سحرست و سیمیاست | |
| دنیا چو کهرباست و همه که رباید او | گندم که مغز دارد، فارغ ز کهرباست | |
| هرکو سفر به بحر کند در سفینه‌اش | او ساکن و رونده و همراه انبیاست | |
| در نان بسی برفتی، در آب هم برو | از بعد سیر آب یقین مفرشت سماست | |
| زین‌سان طبق طبق، متعالی همی شوی | اما علای مرتبه جز صورت علاست | |
| این ره چنین دراز به یکدم میسرست | این روضه دور نیست، چو رهبر ترا رضاست | |
| آری، دراز و کوته در عالم تنست | اما بر خدا، نه صباحست و نی مساست | |
| گر در جفا رود ره وگر در وفا رود | جان توست، جان تو از تو کجا رود؟! |