| بر روی زمین ای جان، این سایه‌ی عشق آمد | تا چیست خدا داند از عشق، برین بالا! | |
| کو عالم جسمانی؟! کو عالم روحانی؟! | کو پا و سر گلها؟ کو کر و فر دلها؟! | |
| با مشعله‌ی جانان، در پیش شعاع جان | تاریک بود انجم، بی‌مغز بود جوزا | |
| چون نار نماید آن، خود نور بود آخر | سودای کلیم الله شد جمله ید بیضا | |
| مگریز ز غم ای جان، در درد بجو درمان | کز خار بروید گل، لعل و گهر از خارا | |
| زین جمله گذر کردم ساقی! می جان درده | ای گوشه‌ی هر زندان با روی خوشت صحرا | |
| ای ساقی روحانی، پیش‌آر می جانی | تو چشمه‌ی حیوانی، ما جمله در استسقا | |
| لب بسته و سرگردان ما را مگذار ای جان | ساغر هله گردان کن، پر باده‌ی جان‌افزا | |
| آن باده‌ی جان‌افزا، از دل ببرد غم را | چون سور و طرب سازد هر غصه و ماتم را | |
| چون باشد جام جان، خوبی و نظام جان | کز گفتن نام جان، دل می‌برود از جا | |
| گفتم به دل: « از محنت، باز آی یکی ساعت » | گفتا که: « نمی‌آیم، کاین خار به از خرما » | |
| ماهی که هم از اول با حر بیارامد | در جوی نیاساید حوضش نشود مأوا | |
| گر آبم در پستی، من بفسرم از هستی | خورشید پرستم من خو کرده در آن گرما | |
| در محنت عشق او، درجست دوصد راحت | زین محنت خوش ترسان کی باشد جز ترسا؟! |