| چو از این بحر برون رفتنت اومید نماند | احمقی باشد ازین پس طلب خنب و سبو | |
| ز آسمان آید این بخت، نه از عالم خاک | کار اقبال و ستاره‌ست، نه کار بازو | |
| چون چنین روی بدیدی نظرت روشن شد | پشت را باز شناسد نظر تو از رو | |
| هر کرا آخر کار این سبقت خواهد بود | هم ز اول بود او شیفته و سوداخو | |
| صدفی باشد گردان به هوای گوهر | سینه‌اش باز شود بیند در خود لولو | |
| جعد خود را چو بیند بکند ترک کلاه | خانه چون یافته شد، بیش نگوید: « کوکو » | |
| جوزها گرچه لطیفند و یقین پر مغزند | بشکن و مغز برون آور و ترجیع بگو | |
| گرچه بی‌عقل بود، عقل شد او را هندو | ورچه بی‌روی بود او بگذشت از بارو |