| چند چون زاغ بود نول تو در هر سرگین؟! | خبر جان چو طوطی شکرخا برگو | |
| زین گذر کن، بده آن جام می روحانی | صفت شعشعه‌ی جام معلا برگو | |
| مست کن پیر و جوان را، پس از آن مستی کن | مست بیرون رو ازین عیش و تماشا برگو | |
| هله ترجیع کن اکنون که چنانیم همه | که می از جام و سر از پای ندانیم همه | |
| جام بر دست به ساقی نگرانیم همه | فارغ از غصه‌ی هر سود و زیانیم همه | |
| این معلم که خرد بود بشد ما طفلان | یکدگر را ز جنون تخته زنانیم همه | |
| پا برهنه خرد از مجلس ما دوش گریخت | چونک بیرون ز حد عقل و گمانیم همه | |
| میرمجلس توی و ما همه در تیر تویم | بند آن غمزه و آن تیر و کمانیم همه | |
| زهره در مجلس مه‌مان به می از کار ببرد | ورنه کژرو ز چه رو چون سرطانیم همه؟ | |
| چشم آن طرفه‌ی بغداد ز ما عقل ربود | تا ندانیم که اندر همدانیم همه | |
| گفت ساقی: « همه را جمله به تاراج دهم » | همچنان کن هله ای جان که چنانیم همه | |
| همچو غواص پی گوهر بی‌نام و نشان | غرق آن قلزم بی‌نام و نشانیم همه | |
| وقت عشرت طرب انگیزتر از جام مییم | در صف رزم چو شمشیر و سنانیم همه | |
| نزد عشاق بهاریم پر از باغ و چمن | پیش هر منکر افسرده خزانیم همه | |
| می‌جهد شعله‌ی دیگر ز زبانه‌ی دل من | تا ترا وهم نیاید که زبانیم همه | |
| ساقیا باده بیاور که برانیم همه | که بجز عشق تو از خویش برانیم همه |