| گفت: « چو من شوم روی، تو به یقین فنا شوی | این نبود که با کسی، گنجم من به خرگهی | |
| هست مرا بهر زمان، لطف و کرم جهان جهان | لیک بکوش و صبر کن، صاف شوی و آنگهی | |
| از چه رسید آب را آینه‌گی؟ ز صافیی | از فرح صفا زند، آن گل سرخ قهقهی | |
| کم بود این یگانگی، لیک به راه بندگی | صاحب نان و جامگی، هر طرفی‌ست اسپهی | |
| هست طبیب حاذقی هر طرفی و سابقی | نادره عیسیی که او دیده دهد با کمهی | |
| بهر مثال گفتم این بهر نشاط هر حزین | لیک نیم مشبهی غره‌ی هر مشبهی | |
| شرح که بی‌زبان بود، بی‌ضرر و زیان بود | هم تو بگو شهنشها، فایده‌ی موجهی | |
| ای تو به فکرت ردی خون حبیب ریخته | نیک نگر که او توی، ای تو ز خود گریخته |