| فرشته داد دیوان را زیرپوشی ز حسن خود | برآمد گل بدان دستی، که خیره ماند خار ای دل | |
| درختان کف برآورده، چو کفهای دعاگویان | بنفشه سر فرو برده چو مردی شرمسار ای دل | |
| جهان بی‌نوا را جان بداده صد در و مرجان | که این بستان و آن بستان برای یادگار ای دل | |
| میان کاروان می‌رو، دلا آهسته آهسته | بسوی حلقه‌ی خاص و حضور شهریار ای دل | |
| چو مرد عشرتی ای جان، به کف کن دامن ساقی | چو ابن‌الوقتی ای صوفی میاور یاد پار ای دل | |
| چو موسیقار می‌خواهی برون آ از زمین چون نی | وگر دیدار می‌خواهی مخور شب کوکنار ای دل | |
| خدا سازید خلقی را و هرکس را یکی پیشه | هزار استاد می‌بینم، نه چون تو پیشه کار ای دل | |
| بگویم شرح استایی اگر ترجیع فرمایی | برون جه زین عمارتها که آهویی و صحرایی |