| پیش آر جام لعل، تو ای جان جان ما | ما از کجا حکایت بسیار از کجا! | |
| بگشاد و دست خویش، کمر کن بگرد من | جام بقا بیاور و برکن ز من قبا | |
| صد جام درکشیدی و بر لب زدی کلوخ | لیکن دو چشم مست تو در می‌دهد صلا | |
| آن می که بوی او بدو فرسنگ می‌رسد | پنهان همی کنیش؟! تو دانی، بکن هلا | |
| از من نهان مدار، تو دانی و دیگران | زیرا که بنده‌ی توم، آنگاه با وفا | |
| این خود نشانه‌ایست، نهان کی شود شراب؟ | پیدا شود نشانش بر روی و در قفا | |
| بر اشتری نشینی و سر را فرو کشی | در شهر می‌روی، که مبینید مر مرا | |
| تو آنچنانک دانی و آن اشتر تو مست | عف عف همی کند که ببینید هر دو را | |
| بازار را بهل سوی گلزار ران شتر | کانجاست جای مستان، هم جنس و هم سرا | |
| ای صد هزار رحمت نوبر جمال تو | نیکوست حال ما که نکو باد حال تو |