پانزدهم

ای یار گرم دار، و دلارام گرم دار		پیش‌آ، به دست خویش سر بندگان بخار
خاک تویم و تشنه‌ی آب و نبات تو		در خاک خویش تخم سخا و وفا بکار
تا بردمد ز سینه و پهنای این زمین		آن سبزهای نادر و گلهای پرنگار
وز هر چهی برآید از عکس روی تو		سرمست یوسفی قمرین روی خوش عذار
این قصه را رها کن تا نوبتی دگر		پیغام نو رسید، پیش‌آ و گوش دار
پیری سوی من، آمد شاخ گلی به دست		گفتم که: « از کجاست » بگفتا: « از آن دیار »
گفتم: « از آن بهار به دنیا نشانه نیست		کاینجا یکی گلست و دوصد گونه زخم خار »
گفتا: « نشانه هست، ولیکن تو خیره‌ی		کانکس که بنگ خورد، دهد مغز او دوار
ز اندیشه و خیال فرو روب سینه را		سبزک بنه ز دست، و نظر کن به سبزه‌زار
ترجیع کن که آمد یک جام مال مال		جان نعره می‌زند که بیا چاشنی حلال

□

گر تو شراب باره و نری و اوستاد		چون گل مباش، کو قدحی خورد و اوفتاد
چون دوزخی درآی و بخور هفت بحر را		تا ساقیت بگوید که: « ای شاه، نوش باد»
گر گوهریست مرد، بود بحر ساغرش		دنیا چو لقمه‌ی شودش، چون دهان گشاد
دنیا چو لقمه‌ایست، ولیکن نه بر مگس		بر آدمست لقمه، بر آنکس کزو بزاد
آدم مگس نزاید، تو هم مگس مباش		جمشید باش و خسرو و سلطان و کیقباد
چون مست نیستم نمکی نیست در سخن		زیرا تکلفست و ادیبی و اجتهاد
اما دهان مست چو زنبور خانه‌ایست		زنبور جوش کرد، بهر سوی بی‌مراد
زنبورهای مست و خراب از دهان شهد		با نوش و نیش خود، شده پران میان باد
یعنی که ما ز خانه‌ی شش گوشه رسته‌ایم		زان خسروی که شربت شیرین به نحل داد
ترجیع، بندخواهد ، بر مست بند نیست		چه بند و پند گیرد ؟! چون هوشمند نیست

	صفحه‌ی ۱	صفحه‌ی بعد
شعر قبل	b	شعر بعد