پنجم

آنچ دیدی تو ز درد دلم افزود بیا		ای صنم زود بیا زود بیا زود بیا
سود و سرمایه‌ی من گر رود باکی نیست		ای تو عمر من و سرمایه‌ی هر سود بیا
مونس جان و دلم بی‌رخ تو صبری بود		آتشت صبر و قرارم همه بربود بیا
غرض از هجر گرت شادی دشمن بودست		دشمنم شاد شد و سخت بیاسود بیا
گوهر هردو جهان! گرچه چنین سنگ دلی		آب رحمت ز دل سنگ چو بگشود بیا
نالهای دل و جان را جز تو محرم نیست		ای دلم چون که و که را تو چو داود بیا
شمس تبریز! مگو هجر قضای ازلست		کانچ خواهی تو قضا نیز همان بود بیا
شمس تبریز! که جان طال بقای تو زند		ماه دراعه‌ی خود چاک برای تو زند

□

رحم عشق چو ویی را نبود هیچ رفو		صبر کن هیچ مگو هیچ مگو هیچ مگو
طلب خانه وی کن که همه عشق دروست		می‌دو امروز برین دربدر و کوی به کو
ای بسا شیر که آموختیش بز بازی		سوی بازار که برجه هله زیرک هله زو
آب خوبی همه در جوی تو آنگه گویی		بر در خانه‌ی ما تخته منه جامه مشو
سیاهی غم ار شاد شوم معذورم		که ببردست از آن زلف سیه یک سر مو
روبرو می‌نگرم وقت ملامت بعذول		که دران خال نگر یک نظر ای جان عمو
شمس تبریز! چو در جوی تو غوطی خوردم		جامه گم کردم و خود نیست نشان از لب جو
شمس تبریز که زو جان و جهان شادانست		آنک دارد طرفی از غم او شاد آنست

□

ز اول روز که مخموری مستان باشد		ساغر عشق مرا بر سر دستان باشد
از پگه پیش رخ خوب تو رقاص شدیم		این چنین عادت خورشید پرستان باشد
لولی دیده بران زلف رسن می‌بازد		زانک جانبازی ازان روی بس آسان باشد
شکر تو من ز چه رو از بن دندان نکنم		کز لب تو شکرم در بن دندان باشد

	صفحه‌ی ۱	صفحه‌ی بعد
شعر قبل	b	شعر بعد