|
ماه رمضان آمد ای یار قمر سیما
|
|
بربند سر سفره بگشای ره بالا
|
|
ای یاوه‌ی هر جایی وقتست که بازآیی
|
|
بنگر سوی حلوایی تا کی طلبی حلوا
|
|
یک دیدن حلوایی زانسان کندت شیرین
|
|
که شهد ترا گوید: « خاک توم ای مولا »
|
|
مرغت ز خور و هیضه مانده‌ست در این بیضه
|
|
بیرون شو ازین بیضه تا باز شود پرها
|
|
بر یاد لب دلبر خشکست لب مهتر
|
|
خوش با شکم خالی می‌نالد چون سرنا
|
|
خالی شو و خالی به لب بر لب نابی نه
|
|
چون نی زدمش پر شو وانگاه شکر می‌خا
|
|
بادی که زند بر نی قندست درو مضمر
|
|
وان مریم نی زان دم حامل شده حلویا
|
|
گر توبه ز نان کردی آخر چه زیان کردی
|
|
کو سفره‌ی نان‌افزا کو دلبر جان افزا
|
|
از درد به صاف آییم وز صاف به قاف آییم
|
|
کز قاف صیام ای جان عصفور شود عنقا
|
|
صفرای صیام ارچه سودای سر افزاید
|
|
لیکن ز چنین سودا یابند ید بیضا
|
|
هر سال نه جوها را می پاک کند از گل
|
|
تا آب روان گردد تا کشت شود خضرا
|
|
بر جوی کنان تو هم ایثار کن این نان را
|
|
تا آب حیات آید تا زنده شود اجزا
|
|
سرنامه‌ی تو ماها هفتاد و دو دفتر شد
|
|
وان زهره‌ی حاسد را هفتاد و دو دف تر شد
|
|
ای مستمع این دم را غریدن سیلی دان
|
|
می‌غرد و می‌خواند جان را بسوی دریا
|
|
بستیم در دوزخ یعنی طمع خوردن
|
|
بگشای در جنت یعنی که دل روشن
|
|
بس خدمت خیر کردی بس کاه و جوش بردی
|
|
در خدمت عیسی هم باید مددی کردن
|
|
گر خر نبدی آخر کی مسکن ما بودی
|
|
گردون کشدی ما را بر دیده و بر گردون
|
|
آن گنده بغل ما را سر زیر بغل دارد
|
|
کینه بکشیم آخر زان کوردل کودن
|
|
تا سفره و نان بینی کی جان و جهان بینی
|
|
رو جان و جهان را جو ای جان و جهان من
|
|
اینها همه رفت ای جان بنگر سوی محتاجان
|
|
بی‌برگ شدیم آخر چون گل زدی و بهمن
|