| آنکه چون ابر خواند کف ترا | کرد بیداد بر خردمندی | |
| او همی‌گرید و همی‌بخشد | تو همی‌بخشی و همی‌خندی | |
| همچو یوسف گناه تو خوبیست | جرم تو دانش است و خرسندی | |
| او چو سرکه‌ست و می‌کند ترشی | دوست قندست و می‌کند قندی | |
| چشم مریخ دارد آن دشمن | تو چو مه دست زهره می‌بندی | |
| ای دل اندر اصول وصل گریز | که بسی در فراق جان کندی | |
| قطره‌ی باز رو سوی دریا | بنگر تا به پیش او چندی | |
| قوت یاقوت گیر از خورشید | تا در اخلاق او به پیوندی |