| حکم نو کن که شاه دورانی | سکه تازه زن که سلطانی | |
| حکم مطلق تو راست در عالم | حاکمان قالب‌اند و تو جانی | |
| آن چه شاهان به خواب می‌جستند | چون مسلم شدت به آسانی | |
| همه مرغان چو دانه چین تواند | تو همایی میان مرغانی | |
| بر سر آمد رواق دولت تو | ز آن که تو صاف صاف انسانی | |
| برتر آید ز جان ملک و ملک | گر دهی دل به روح حیوانی | |
| شرط‌ها را ز عاشقان برگیر | که تو احوال شان همی‌دانی | |
| دام‌ها را ز راه شان بردار | خواه تقدیر و خواه شیطانی | |
| تا شوم سرخ رو در این دعوی | که تو چون حق لطیف فرمانی | |
| شمس تبریز رحمت صرفی | ز آن که سر صفات رحمانی |