| ای خجل از تو شکر و آزادی | لایق آن وصال کو شادی | |
| عشق را بین که صد دهان بگشاد | چون تو چشمان عشق بگشادی | |
| ای دلا گرد حوض می‌گشتی | دیدی آخر که هم درافتادی | |
| ز آب و آتش چو باد بگذشتی | ای دل ار آتشی و ار بادی | |
| دل و عشق‌اند هر دو شاگردش | خورد شاگرد را به استادی | |
| اولا هر چه خاک و خاکی بود | پیش جاروب باد بنهادی | |
| تا همه باد گشت آبستن | تا از آن باد عالمی زادی | |
| زاده باد خورد مادر را | همچو آتش ز تاب بیدادی | |
| کرمکی در درخت پیدا شد | تا بخوردش ز اصل و بنیادی | |
| عشق آن کرم بود در تحقیق | در دل صد جنید بغدادی | |
| نی جنیدی گذاشت و نی بغداد | عشق خونی به زخم جلادی | |
| چون خلیفه بکوفت طبل بقا | کرد خالق اساس ایجادی | |
| یک وجودی بزرگ ظاهر شد | همه شادی و عشرت و رادی | |
| شمس تبریز چهره‌ای بنما | تا نمایم سخن بعبادی |