الا هات حمرا کالعندم
|
|
کانی ما زجتها عن دمی
|
و یبدو سناها علی وجنتی
|
|
اذا انحدرت کاسها عن فمی
|
فطوبی لسکراء من مغنم
|
|
و تعسا لصحواء من مغرم
|
می درغمی خور اگر در غمی
|
|
که شادی فزاید می درغمی
|
بیا نوش کن ای بت نوش لب
|
|
شراب محرم اگر محرمی
|
مگو نام فردا اگر صوفیی
|
|
همین دم یکی شو اگر همدمی
|
برای چنین جام عالم بها
|
|
بهل مملکت را اگر ادهمی
|
درآشام یک جام دریا دلا
|
|
اگر ظاهر کند گوهر آدمی
|
چرا بسته باشی چو در مجلسی
|
|
چرا خشک باشی چو در زمزمی
|
چرا مینگیری نخستین قدح
|
|
چپ و راست بنما که از کی کمی
|
ز جام فلک پاک و صافیتری
|
|
که برتر از این گنبد اعظمی
|
بنوش ای ندیمی که هم خرقهای
|
|
بجوش ای شرابی که خوش مرهمی
|
چو موسی عمران توی عمر جان
|
|
چو عیسی مریم روان بر یمی
|
چو یوسف همه فتنه مجلسی
|
|
چو اقبال و باده عدوی غمی
|
ز هر باد چون کاه از جا مرو
|
|
که چون کوه در مرتبت محکمی
|
بحل برج کژدم سوی زهره رو
|
|
که کژدم ندارد بجز کژدمی
|
به تو آمدم زانک نشکیفتم
|
|
ز احسان و بخشایش و مردمی
|
چنین خال زیبا که بر روی توست
|
|
پناه غریبی و خال و عمی
|
فانت الربیع و انت المدام
|
|
و مولی الملوک الا فاحکمی
|
خلایق ز تو واله و درهمند
|
|
تو چون زلف جعدت چرا درهمی
|