رضیت بما قسمالله لی
|
|
و فوضت امری دلی خالقی
|
لقد احسنالله فیما مضی
|
|
کذالک یحسن فیما بقی
|
ایا ساقی جان هر متقی
|
|
بگردان چو مردان، می راوقی
|
بخر جان و دلرا ز اندیشها
|
|
که بر جانها حاکم مطلقی
|
بهشت رخت گر تجلی کند
|
|
نه دوزخ بماند، نه در وی شقی
|
اگر تو گریزی ز ما، سابقی
|
|
ور از تو گریزیم، تولا حقی
|
میان شب و روز فرقی نماند
|
|
چو ماهت نه غربیست، نی مشرقی
|
به صد لابه مخمور را می دهی
|
|
کی دیدست ساقی بدین مشفقی؟!
|
شراب سخن بخش رقاص کن
|
|
که گردد کلوخ از تفش منطقی
|
چو حق گول جستست و قلب سلیم
|
|
دلا زیرکی میکنی؟ احمقی
|
ز فکرت دل و جان گر آرام داشت
|
|
چرا رفت در سکر و در موسقی؟!
|
تو تنها چرایی اگر خوش خویی؟!
|
|
تو عذرا چرایی اگر وامقی؟!
|
جعل وش ز گل خویشتن در کشی
|
|
همان چرک میکش، بدان لایقی
|
همه خارکس دان، اگر پادشاست
|
|
بجز خار خار، و غم عاشقی
|
خمش کن، ببین حق را فتح باب
|
|
چهددر فکرت نکتهی مغلقی؟!
|