قسمت چهارم

درماند کسی که بست در خوبان دل		وز مهر بتان نگشت پیوند گسل
در صورت گل معنی جان دید و بماند		پای دل او تا به قیامت در گل

□

شیدای ترا روح مقدس منزل		سودای ترا عقل مجرد محمل
سیاح جهان معرفت یعنی دل		در بحر غمت دست به سر پای به گل

□

ای عهد تو عهد دوستان سر پل		از مهر تو کین خیزد و از قهر تو ذل
پر مشغله و میان تهی همچو دهل		ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گل

□

در باغ کجا روم که نالد بلبل		بی تو چه کنم جلوه‌ی سرو و سنبل
یا قد تو هست آنچه میدارد سرو		یا روی تو هست آنچه میدارد گل

□

ای چارده ساله مه که در حسن و جمال		همچون مه چارده رسیدی بکمال
یا رب نرسد به حسنت آسیب زوال		در چارده سالگی بمانی صد سال

□

می‌رست زدشت خاوران لاله‌ی آل		چون دانه‌ی اشک عاشقان در مه و سال
بنمود چو روی دوست از پرده جمال		چون صورت حال من شدش صورت حال

□

هر نعت که از قبیل خیرست و کمال		باشد ز نعوت ذات پاک متعال
هر وصف که در حساب شرست و وبال		دارد به قصور قابلیات مل

□

یا رب به علی بن ابی طالب و آل		آن شیر خدا و بر جهان جل جلال
کاندر سه مکان رسی به فریاد همه		اندر دم نزع و قبر هنگام سال

□

گر با غم عشق سازگار آید دل		بر مرکب آرزو سوار آید دل
گر دل نبود کجا وطن سازد عشق		ور عشق نباشد به چه کار آید دل

□

هر جا که وجود کرده سیرست ای دل		می‌دان به یقین که محض خیرست ای دل
هر شر ز عدم بود، عدم غیر وجود		پس شر همه مقتضای غیرست ای دل