| کاو ز شب مظلم‌تر و تاری‌تر است | لیک، خفاش شقی، ظلمت خر است | |
| اندک اندک، خوی کن با نور روز | ورنه چون خفاش، مانی بی‌فروز | |
| عاشقی هر جا، شکال و مشکلی است | دشمنی هرجا چراغ مقبلی است | |
| ظلمت اشکال، زان جوید دلش | تا که افزونتر نماید حاصلش | |
| تا تو را مشغول آن مشکل کند | وز نهاد زشت خود غافل کند | |
| عقل ضد شهوت است، ای پهلوان | آنکه شهوت می‌تند، عقلش مخوان | |
| وهم خوانش آنکه شهوت را گداست | وهم قلب و نقد، زر عقلهاست | |
| بی‌محک، پیدا نگردد وهم و عقل | هر دو را سوی محک کن زود نقل | |
| این محک، قرآن و حال انبیا | چون محک، هر قلب را گوید: بیا | |
| تا ببینی خویش را ز آسیب من | که نه‌یی اهل فراز و شیب من | |
| عقل را، گر اره‌یی سازد دو نیم | همچو زر باشد در آتش او به سیم» |