| ای داده خلاصه‌ی عمر به باد | وی گشته به لهو و لعب، دلشاد | |
| ای مست ز جام هوا و هوس | دیگر ز شراب معاصی بس | |
| تا چند روی به ره عاطل | یک بار بخوان زهق الباطل | |
| زین بیش خطیه پناه مباش | مرغابی بحر گناه مباش | |
| از توبه بشوی گناه و خطا | وز توبه بجوی نوال و عطا | |
| گر تو برسی به نعیم مقیم | وز توبه رهی، ز عذاب الیم | |
| توبه، در صلح بود بارب | این در می‌کوب، به صد یارب | |
| نومید مباش ز عفوالله | ای مجرم عاصی نامه سیاه | |
| گرچه گنه تو ز عد بیش است | عفو و کرمش از حد بیش است | |
| عفو ازلی که برون ز حد است | خواهان گناه فزون ز عد است | |
| لیکن چندان، در جرم مپیچ | کامکان صلح نماند هیچ | |
| تا چند کنی ای شیخ کبار | توبه تلقین بهائی زار | |
| کو توبه‌ی روز به شب شکند | وین توبه به روز دگر فکند | |
| عمرش بگذشت، به لیت و عسی | وز توبه‌ی صبح، شکست مسا | |
| ای ساقی دلکش فرخ فال | دارم ز حیات، هزار ملال | |
| در ده قدحی ز شراب طهور | بر دل بگشا در عیش و سرور | |
| که گرفتارم به غم جانکاه | زین توبه‌ی سست بتر ز گناه | |
| ای ذاکر خاص بلند مقام! | آزرده دلم ز غم ایام | |
| زین ذکر جدید فرح افزای | غمهای جهان ز دلم بزدای | |
| می‌گو با ذوق و دل آگاه | الله، الله، الله، الله |